klik hier voor de rouwkaart van Lina Walda

Geschreven door buurtgenoot Jos Havermans. Hij kwam de afgelopen drie jaar bij Lina Walda op bezoek. Eerst in de Van Beuningenstraat, later in het verpleeghuis.

Mevrouw Walda, kleurrijke buurtgenoot
Iets meer dan drie jaar geleden kwam ik voor het eerst bij mevrouw Walda op bezoek, als buurtvrijwilliger. Ze hield van tuinieren maar kon haar tuin aan de Van Beuningenstraat niet meer zelf bijhouden. Ze was te zwak en niet goed ter been meer. Dus via Jette, van Kerk en Buurt, kwam ik elke twee weken een paar uur op zaterdag om de heg te knippen, onkruid te wieden of de rozenstruik te snoeien. De eerste keer liet ze mij begaan. De tweede keer kwam ze kijken om heel precies instructies te geven. Ze was heel kritisch en wist precies wat ze wilde. Maar ik deed het goed, zei ze. Ik haalde op dat moment als het ware mijn mw Walda examen.
Tussendoor en na afloop dronken we samen altijd een kop koffie. Zo leerde ik haar gaandeweg een beetje kennen. Ze had over veel dingen een uitgesproken mening. Ze kon het raak zeggen.
En ik hoefde niet veel vragen te stellen, ze vertelde toch wel door. Zo hoorde ik een hoop verhalen en hoorde ik dat ze het vaak niet makkelijk had gehad. Zoals in de oorlog, toen ze in de arme jodenbuurt woonde aan of bij de Rapenburgerstraat. Daar had ze een hoop ellendige dingen zien gebeuren, als jong meisje, maar daar wilde ze juist niet over doorpraten als je er naar vroeg. In die tijd had ze ook een broertje verloren, door een ongeluk.
Ze vertelde ook over de goede tijden. Ze had heel lang een goede handel gehad met brocante op markten en reisde dan door het land, tot in België aan toe, om spullen in te kopen. Eerder nog, toen ze nog heel jong was, had ze ook een goede tijd gehad toen ze als hulp in de huishouding werkte in een huis van paters hier in Amsterdam. Van haar moeder had ze geleerd dat je hard moest werken, zei ze, en dat je voor jezelf moet zorgen. Ze ging door de jaren heen veel op reis, naar Spanje en Marokko. Na een tijd liet ze trots foto’s zien waar ze zelf glamourous op stond met hoge hakken. Het was duidelijk, ze had goede tijden gekend.
Maar zoals gezegd waren er ook tegenslagen en als je naar haar verhalen luisterde leek het soms wel alsof ze die als een magneet aantrok. Want het waren er veel. Toch werd duidelijk dat ze ook elke keer na tegenslag weer opstond en zich staande hield. Ik geloof ook dat ze heel moeilijk kon zijn voor haar omgeving. Maar toch organiseerde ze elke keer ook wel weer mensen om haar heen die haar konden helpen of met wie ze bevriend raakte, daar had ze blijkbaar ook een talent voor.
Ik zie mw Walda als een doorzettende buurtgenoot. Een intelligente vrouw. Het was een genoegen om te luisteren naar haar prachtige Amsterdamse accent. Ik ben blij dat ik haar als buurtgenoot heb ontmoet, en zo iets heb leren kennen van alle verhalen die schuilgaan achter de vele ramen van de stad en van je eigen buurt. Waar je meestal aan voorbij loopt. Ze was in mijn ogen een echte Amsterdamse, die mede onze stad heeft gemaakt zoals ie was en is. Ik heb het gevoel dat onze stad zich nu liefedevol over haar en de herinnering aan haar ontfermt. Mevrouw Walda was een kleurrijke buurtgenoot en heeft een onuitwisbare indruk gemaakt.