De eerste avond dit jaar van Buren Vertellen werd verzorgd door Floris Tilanus, tekenaar én jazzmusicus. Hij vertelde waarom hij de tekeningen maakt die hij maakt, in boeken, maar ook op straat. Dat laatste is min of meer bij toeval begonnen. Hij zag winkels in verbouwing in de Utrechtsestraat en nam contact op met de ondernemers om tijdens de verbouwing een grote blow up op de schutting te tekenen van zijn net uitgekomen boek Zoals Het Is. Maar voor hij dat ging uitleggen citeerde hij uit een gedicht van zijn vriend Adriaan Jaeggi om meteen achter de piano te schuiven. Een eigen compositie “Nog een laatste duik”.
Daarna nam hij ons mee op zijn meanderend betoog waarin de erfzonde langskwam – een grote misvatting – en de dood steeds dichtbij was – “het lot kan ons alleen ieder moment treffen, daarom zijn we allen buren van elkaar” – en vooral het toeval. Met zijpaden naar het misverstand tussen religie en wetenschap: de wetenschap heeft het imago kil en analytisch te zijn, maar juist wat de wetenschap vindt is wonderbaarlijk. Daar schuilt poëzie in. Weliswaar claimt Floris niet dat hij hierin origineel is, maar hij voegt alle schrijvers en filosofen die vanuit deze invalshoek naar ons bestaan kijken aaneen tot een samenhangend geheel. Terwijl tegelijkertijd “chaos de regel is”. Het universum is een voortdurend uiteenvallen wat Floris treffend terugvindt in de Engelse zegswijze “things fall apart”.
Zijn voorkeur voor schrijvers met een enigszins weemoedige of melancholieke kijk, of wellicht beter met een ongewoon perspectief op het bestaan worden ondersteund door de namen die hij verwerkt in zijn tekening die hij maakte in de Utrechtse straat: F.B. Hotz, Campert, Stephan Enter.
Wie nu denkt dat Floris een somberman is, heeft het mis. Weliswaar stelt hij “dat het kan opluchten om in een tekening je moeder te onthoofden” maar dat wel op een zeer lichtvoetige toon. Die tegenstelling is dan ook de sfeer in zijn werk waarvan hij de tekeningen tijdens zijn verhaal op het scherm voor de kansel projecteerde. Het verhaal van professor Schwartz in Zoals Het Is vertoonde hij integraal.
Na het gesprek met de aanwezigen na de pauze over zijn eigen helden: natuurlijk Peter Vos en ook Peter van der Straten, maar ook over de contradictie tussen zijn toch wat zwarte kijk op het bestaan en zijn lichtvoetige toon: “De meeste mensen houden wat hen ten diepste bezighoudt voor zichzelf”- sloot hij af met een eigen compositie op de piano. De muziek gaat verder waar woorden en tekeningen ophouden.
Dick Jansen
